Ο Ίαν Ράνκιν είχε διάθεση για κουβέντα. Δες τι είπε στην A.V.
Το ραντεβού μας είχε κλειστεί από πριν – τις ευχαριστίες μου στην Ντόρα και τον Κυριάκο από το Μεταίχμιο για τη μεσολάβησή τους. Αμέσως λοιπόν μετά την παρουσίαση του βιβλίου του, ανηφορήσαμε τη Λυκαβηττού με κατεύθυνση προς το Low Profile. Ο Ίαν ήταν άνετος, σαν να ’χει βγει με μερικούς φίλους για ένα ποτό. Αν και το μαγαζί ήταν γεμάτο, βρήκαμε σημείο να καθίσουμε. «Μοιάζει με μπαρ του Εδιμβούργου εδώ» μας είπε αυθόρμητα, εξετάζοντας τα malt που έστεκαν στα ράφια πίσω από την μπάρα. «Το Highland Park γιόρτασε τα 20 χρόνια Ρέμπους με ένα special single cask of malt. Έχει και τα τυχερά του το επάγγελμα» λέει. Παραγγείλαμε μπίρες και Macallan και ήπιαμε τον πρώτο γύρο σε ανάμνηση του Τζον Ρέμπους. «Η γυναίκα μου είναι από το Μπέλφαστ, οπότε έχω εντρυφήσει και στα ιρλανδέζικα ουίσκι». Ο Ράνκιν είχε διάθεση για κουβέντα. «O Ρέμπους είναι αυτός που θα ήθελα να είμαι» εξομολογείται.
Ο Μάλκομ Φοξ, ο καινούργιος μου ήρωας, όμως, μοιάζει περισσότερο μ’ εμένα. Στα δύο πρώτα μυθιστόρηματά μου προσπάθησα να δημιουργήσω έναν ήρωα, τον επιθεωρητή Τζον Ρέμπους, α λα δρ. Τζέκιλ & κύριο Χάιντ, μιας και είμαι λάτρης του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον».
Ευκαιρία να τον ρωτήσω για τους αγαπημένους του συγγραφείς του αστυνομικού. «Η Π. Ντ. Τζέιμς, ο Γουίλκι Κόλινς, ο Τόμας Πίντσον, ο Τζορτζ Πελεκάνος και ο Τζέιμς Ελρόι – αν και είναι δύσκολος τύπος. Τους διαβάζω μανιωδώς. Το “Με τις πόρτες ανοιχτές” θα ήθελα να γυριστεί σε ταινία με πρωταγωνιστή το Σον Κόνερι και τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, κάτι σαν το “Ocean’s 11” στο Εδιμβούργο. Ο Σον Κόνερι θα μου πήγαινε πολύ για Τζον Ρέμπους. Πριν από 20 χρόνια θα ήταν καλή επιλογή για να παίξει τον Ρέμπους στην τηλεόραση. Τη Σιβόν θα μπορούσες να τη φανταστείς ξανθιά; Εγώ με τίποτα. Κι όμως, στην τηλεοπτική σειρά ήταν κατάξανθη. Δυσκολεύτηκα να την αναγνωρίσω».
Από την αστυνομική λογοτεχνία η κουβέντα πέρασε γρήγορα στον Μπομπ Ντίλαν και τον Τομ Γουέιτς, την Καμίλα, τον Φράνσις Μπέικον, την Ελλάδα. Σκόρπιες σκέψεις για τη μουσική, την τέχνη, την πολιτική, την καθημερινότητα… «Η μεγαλύτερη περσινή απογοήτευση ήταν η συναυλία του Τομ Γουέιτς στο “Playhouse” του Εδιμβούργου. Καμία σχέση με 20 χρόνια πριν. Ο μεγαλύτερος ήρωάς μου είναι ο Μπομπ Ντίλαν. Ταιριάζω πιο πολύ σε μουσικό γούστο με τη Σιβόν: Mogwai, Boards of Canada, Blur, Belle and Sebastian. Σταθερή όμως αξία οι Rolling Stones, o Van Morrison και ο Leonard Cohen. Η εγκληματικότητα του Εδιμβούργου δεν συγκρίνεται μ’ εκείνη της Γλασκώβης. Εξακολουθώ να ψηφίζω Εργατικούς και να είμαι αντίθετος με την προοπτική της σκοτσέζικης ανεξαρτησίας. Μία από τις μεγαλύτερες φαν μου είναι η Καμίλα, η σύζυγος του Καρόλου. Έτσι εξηγείται η μεγάλη απήχηση των βιβλίων μου στους Άγγλους! Ο Φράνσις Μπέικον είναι από τους αγαπημένους μου ζωγράφους. Μόλις μου τηλεφώνησαν από την DC κόμικς για να κάνω μια σειρά με ήρωα τον Τζον Κονσταντάιν: “Hellblazer”, δεν μπόρεσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Περίμενα αυτό το τηλεφώνημα από τα 10 μου!Το καλοκαίρι στο Φισκάρδο, στην Κεφαλονιά, έκανα το editing του νέου μου βιβλίου. Πώς και δεν έχει σκεφτεί κανείς Έλληνας του αστυνομικού μια ιστορία που να αφορά την κλοπή των Μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο; Πηγαίνω σχεδόν καθημερινά στην παμπ, κατά κύριο λόγο στο Oxford Bar, 5 με 8».
Μετά από κάμποσους γύρους Macallan, ο Ίαν σηκώθηκε αργά-αργά από τη θέση του. Σημάδι ότι έπρεπε να φύγουμε. Είχε πρωινό ξύπνημα την άλλη μέρα. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το δικό του στέκι, το Oxford Bar του Εδιμβούργου.
20°
