Στην ξύλινη μήτρα έπεσε το βλέμμα μου. Και στα εργαλεία χαρακτικής. Εκτίθενται δίπλα στα έργα της. Τα παρατηρούσα για ώρα φτιάχνοντας το δικό μου αφήγημα. Κάθε χτύπος μια δική της λέξη. Αφουγκράζομαι τη συνομιλία της με τη φύση. Η εικόνα στήνεται αβίαστα μπροστά μου. Τη βλέπω σκυμμένη για ώρες πάνω από το έργο της. Με υπομονή χαράζει. Κουβεντιάζει με φυτά, άνθη, φύλλα, έντομα, καρπούς, κοχύλια, γυναικεία πρόσωπα, κτίρια. Δυναμική και αφαιρετική. Ήθος και ύφος. Κινείται και αφηγείται με λεπτομέρεια προσδοκώντας όχι να αντιγράψει μα να δημιουργήσει το δικό της σύμπαν. Να χαράξει τη δική της ισορροπία κι αρμονία. Φως. Η καλλιτέχνις δίνει ξανά ζωή, η νεκρή φύση αναγεννάται.
Στην Ιστορία της τέχνης το θέμα είναι αγαπημένο. Έχει τις ρίζες του στον Αιγυπτιακό, Ελληνικό και Ρωμαϊκό πολιτισμό. Ο Ιστορικός Τέχνης Γιάννης Χ. Παπαϊωάννου για την έκθεση «Διάλογος με τη Φύση» της Ρουμπίνας Σαρελάκου-Ρόκου γράφει:
«O διάλογος με τη φύση αποβαίνει δημιουργικός εκεί που τα φύλλα της ακάνθου, εξέχοντας από ένα καλάθι, μετασχηματίζονται σε μαρμάρινο κορινθιακό κιονόκρανο. Εκεί που οι σπειροειδείς διατάξεις των σπόρων στο δίσκο του ηλιοτρόπιου εμπνέουν την κατασκευή επιστήθιου αρχαίου κοσμήματος, ή, το μοτίβο πλακόστρωσης του Campidoglio. Εκεί που η φολιδωτή διάταξη στα λέπια φιδιών ή ψαριών (αλλά και στο κλειστό κουκουνάρι), καταλήγουν σε διακοσμητικό μοτίβο αρχαίου αγγείου ή στη διάταξη «νυχάκι» για την κάλυψη με σχιστόπλακες μιας Πηλιορείτικης στέγης. Εκεί που οι διατάξεις ριπιδοειδών απολήξεων στις άκρες υψίκορμων μίσχων εμπνέουν το εσωτερικό κέλυφος γοτθικών εκκλησιών».
«Στο Μαντείο της Φύσης, οι χρησμοί δίνονται στο όνομα της θεϊκής οικονομίας, της αγίας απλότητας και της αδήριτης αναγκαιότητας. Η Φύση από μόνη της δεν φλυαρεί και σαφώς εχθρεύεται το περιττό. Εκ πρώτης λοιπόν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι Απλούς ο μύθος της αληθείας έφυ.
Συχνά ωστόσο υπάρχουν και αθέατες πτυχές, που στον πυρήνα τους εγκλείουν εκείνο το κρυφό που αναζητεί το μύστη της αποκωδικοποίησής του. Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί, σημειώνει χαρακτηριστικά ο Ηράκλειτος.
Στο διάλογο μαζί της δεν αρκεί μόνο να ακούμε, αλλά και να αφουγκραζόμαστε τη μουσική (ή και μαθηματική) σκέψη που παραπέμπει σε αρμονικές χαράξεις και αριθμητικές ακολουθίες.
Σε τελική ανάλυση, η Φύση μάς καλεί να εναρμονίσουμε αυτό που υπάρχει μέσα μας και να το συντονίσουμε με εκείνο που μάς περιβάλλει».
«Αφαίρεση σημαίνει απόσταξη. Έχοντας πλέον εμβαθύνει στους νόμους που διέπουν τη δημιουργία των μορφών, η Σαρελάκου φέρνει στο φώς την κρυμμένη αρμονία τους (αρμονίη αφανής φανεράς κρείσσων –Ηράκλειτος).
Ιχνηλατώντας την πολύχρονη θητεία της στις αφαιρετικές διαδικασίες, ενδεικτικά ανατρέχουμε στους καταλόγους εκθέσεών της στις γκαλερί Υάκινθος -1999 & Τρίγωνο -2001 για να δούμε εκεί τις μεγεθυμένες λεπτομέρειες από νεκρές φύσεις, κλαδιά, νούφαρα, ορυζώνες, πετρώματα, υφάσματα, αργαλειούς, τάματα, μέχρι και ματιέρες πάνω σε παλιό κάρο στην Ινδία. Εκεί, μέσα από τη φώτιση του Ανατολικού Δρόμου, η καλλιτέχνις είχε από τότε καλλιεργήσει ένα κομψό αφαιρετικό ιδίωμα, που σε μεταγενέστερες εκθέσεις της (βλ. Γκαλερί 7 -2013 & Ζουμπουλάκη -2017), με άλλο υλικό και θεματολογία, επεκτείνει σε πρωτότυπα ασημένια κοσμήματα».
Η Ρουμπίνα Σαρελάκου-Ρόκου έχει βλέμμα καθαρό. Μου λέει πως δουλεύει ώρες πολλές κι ότι ο χρόνος περνά δίχως να του δίνει και πολλή σημασία. «Κατάγομαι από τη Μάνη» της λέω. Χαμογελά κοιτώντας με κι η γενέθλια γη μας γεμίζει το χώρο με την αύρα της. Ευτυχείτε, αγαπητοί.
Γκαλερί Τεχνοχώρος, Ζυγομάλλη 16, Ιωάννινα
Εγκαίνια: Τρίτη 24 Απριλίου, 20.30
Διάρκεια έκθεσης: 24 Απριλίου – 21 Μαΐου 2018
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο: 9.30-14.30 Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 9.30 – 14.30 και 17.30-21.30
Η Ρουμπίνα Σαρελάκου-Ρόκου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Αρχικά μαθήτευσε κοντά στους ζωγράφους Π. Σαραφιανό, Ν.Νικολάου και Γ. Μόραλη. Τελείωσε το Εργαστήριο Χαρακτικής της Α.Σ.Κ.Τ. με δάσκαλο το ζωγράφο – χαράκτη Κ.Γραμματόπουλο (1969-1974). Συνέχισε τις σπουδές της στην Ecole des Beaux – Arts στο Παρίσι με δάσκαλο τον G. Dayez (1974-1976). Έχει παρουσιάσει το έργο της σε πολλές ατομικές εκθέσεις καθώς και σε ομαδικές και διεθνείς εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Δίδαξε επί πολλά έτη Ελεύθερο Σχέδιο και Χρώμα, στη Σχολή Βακαλό Art and Design. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Ομίλου Τέχνης και Φιλοσοφίας», όπου δίδαξε ζωγραφική και χαρακτική.
Το 1980 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το χαρακτικό της έργο, μετά από πρόταση των Ακαδημαϊκών: γλύπτη Γ. Παππά, ζωγράφου Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα και του ιστορικού της Τέχνης Π. Πρεβελάκη. Το 1985 της απονεμήθηκε το Α Βραβείο Χαρακτικής, από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Το 1986 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Χαρακτικής του Ιδρύματος Tάκη Τρανούλη. Το 1987 της απονεμήθηκε τιμητική διάκριση στη Διεθνή Biennale Χαρακτικής του Βερολίνου Intergrafik ‘87.
To 2000 φιλοτέχνησε τα σκηνικά για το θεατρικό έργο του Τennesse Williams, Outcry, σε σκηνοθεσία Θόδωρου Γράμψα, στο Νεοελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη. Παράλληλα δημιουργεί βίντεο (Tango. FM Records, 2005 – Πάτμος: ένα άλλο ταξίδι, 2007 – Σειρά βίντεο από την Κρήτη, 2006 – 2009). Έργα της υπάρχουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι παντρεμένη με το γλύπτη Κυριάκο Ρόκο και έχουν δυο γιους, το Στέφανο Ρόκο (ζωγράφο) και το Δημήτρη Ρόκο (ζωγράφο).
Από το 2010 διδάσκεται τεχνικές επεξεργασίας μετάλλων και κατασκευή κοσμημάτων με δάσκαλο τον ζωγράφο-κοσμηματοποιό Δημήτρη Νικολαΐδη και τους αργυροχρυσοχόους Λυκούργο Γρυπαίο και Γιάννη Ρουμάνη. Συνεργάζεται με το βιβλιοδέτη Κώστα Μπουντούρη σε ειδικές εφαρμογές παρουσίασης ζωγραφικών έργων, χαρακτικών και χειροποίητων κοσμημάτων.
13°
