«Η Μαρίτσα Τραυλού ανήκει στην ομάδα εκείνων των σύγχρονων καλλιτεχνών που προτιμά να εργάζεται με αγνότητα και καθαρότητα, περισσότερο με τη σιωπή του ατελιέ, αποφεύγοντας συστηματικά τη δημοσιοποίηση του έργου της. Έτσι τώρα, ύστερα από πολλά χρόνια επίπονης και ακατάπαυστης άσκησης, εκθέτει για πρώτη φορά στο Μουσείο Μπενάκη μικρές και μεγάλες γλυπτικές φόρμες από χρωματισμένη μάζα πορσελάνης, στους 1250° έως 1260° C, που σε ενότητες ολοκληρώνουν τις ευφάνταστες συνθέσεις της» επισημαίνει ο Τάκης Μαυρωτάς, επιμελητής της έκθεσης «Μαρίτσα Τραυλού - Κεραμική Γλυπτική 1990-2017».
Η καλλιτέχνης ασχολείται με τη ζωγραφική από τα είκοσί της χρόνια. Το 1990 έπιασε στα χέρια της για πρώτη φορά τον πηλό. Δουλεύει έκτοτε αδιάλειπτα, στο εργαστήρι που δημιούργησε στις Αφίνδες, με επίπονες τεχνικές της κεραμικής τις πολύχρωμες δημιουργίες της, κυρίως από πορσελάνη και λιγότερο με γκρε (stoneware), για την ολοκλήρωση του οραματικού της κόσμου.
Οι πορσελάνινες φόρμες της αναπτύσσονται σε σειρές παρουσιάζοντας έναν κόσμο ομοειδών αντικειμένων, που όμως κανένα δεν είναι ίδιο με το άλλο. Παράδειγμα τα λεπτεπίλεπτα σμήνη ψαριών που δημιουργεί, τα οποία μέσα από την κίνησή τους, ζωντανεύουν την αίσθηση της αιώνιας ζωής, την αίσθηση μιας συνεχούς κίνησης και ανέλιξης.
Όπως η ίδια δηλώνει: «Γεννήθηκα επάνω στη θάλασσα του Μοσχάτου, σε μια ατελείωτη παραλία με άμμο, όπου υπήρχε το "Ακταίον", στο Νέο Φάληρο, οι Τζιτζιφιές του Τσιτσάνη, του Παπαϊωάννου, της Νίνου και της Μπέλλου. Όλες αυτές οι εικόνες ορίζουν το έργο μου και όταν το χέρι μου πάει να κάνει κάτι, πηγαίνει πάντα προς τα εκεί. Η δουλειά μου εδώ και τριάντα χρόνια είναι οι μνήμες και η αγάπη μου για τον κόσμο. Η ίδια η κεραμική, εξάλλου, έχει μνήμη και αυτή την αλήθεια της κρατώ ιερή στη ζωή μου».
Την έκθεση συνοδεύει πολυσέλιδος δίγλωσσος κατάλογος με κείμενα του Γιώργο Μαγγίνη, του Τάκη Μαυρωτά, της Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα και του Νίκου Ναυρίδη.
13°
