Στις στάχτες

Ξεκινάμε με το εύρημα. Η διήγηση, τριτοπρόσωπη, γίνεται μέσα από ένα πνεύμα.

Ξεκινάμε με το εύρημα. Η διήγηση, τριτοπρόσωπη, γίνεται μέσα από ένα πνεύμα. Αυτό της Γκρέις, που μπαίνοντας σ’ ένα φλεγόμενο αγγλικό σχολείο να σώσει την κόρη της καταλήγει σε ημικωματώδη κατάσταση σε νοσοκομείο. Στην περιήγησή της τη συνοδεύει και το πνεύμα της κόρης της Τζένι, που δεν μπόρεσε να σώσει, με αποτέλεσμα να βρίσκεται και αυτή σε κρίσιμη κατάσταση σε διπλανό δωμάτιο. Η κατάσταση περιπλέκεται καθώς αποδεικνύεται πως πρόκειται για εμπρησμό –κατηγορείται ο οκτάχρονος γιος της– και επιπλέον ο εμπρηστής απειλεί και στο νοσοκομείο τη ζωή της Τζένι. Η Γκρέις ψάχνει να βρει τον αληθινό φταίχτη, αλλά πώς να τον υποδείξει στο σύζυγό της και την αδελφή του αστυνομικό, όταν κανείς δεν μπορεί να την ακούσει και να τη δει; Η συγγραφέας, έχοντας στο μυαλό της να συνθέσει έναν ύμνο για τη μητρική αγάπη, το καταφέρνει χωρίς να υποπέσει σε μελοδραματικά συγγραφικά ατοπήματα, όπως να μπερδέψει μεταφυσική με πραγματικότητα. Γνωρίζοντας δε άριστα την τεχνική του σασπένς σπρώχνει μπροστά διαφορετικούς ενόχους για να τους αποσύρει μετά, και παραπλανά με επιτυχία συνεχώς τον αναγνώστη μέχρι ν’ αποκαλυφθεί (;) ο αληθινός ένοχος. (μτφ. Ουρανία Τουτουντζή)