Απόγευμα ημέρας καθημερινής, η θερμοκρασία ήπια, η πόλη εύρυθμη. Τρόλεϊ μέχρι την πλατεία Βικτωρίας, τρένο για Ομόνοια, μετρό μέχρι Συγγρού Φιξ και τραμ μέχρι την ακτή του Μπάτη. Μετάβαση μέσα σε 45 λεπτά, με €1.20, από του Γκύζη στη θάλασσα. Μαθαίνει κανείς να ζει με λίγα, λιγότερα, πολύ λιγότερα λεφτά, κάνοντάς το.
Τεμαχίζω τη διάρκεια της διαδρομής με σελίδες από το βιβλίο που παίρνω μαζί μου στο κρεβάτι τον τελευταίο καιρό. Ένας ακόμα χάρτινος εραστής, βίαιος και ακαταμάχητος ο συγκεκριμένος, The Riders του Αυστραλού Τιμ Ουίντον. “It's a trip. Take it”, λέει στο οπισθόφυλλο.
Σηκώνοντας το κεφάλι από τον κόσμο του Ουίντον, σαν με καινούργιο βλέμμα, σαρώνω τους συνεπιβάτες μου όπως κάθονται και λικνίζονται αμυδρά, γέρνοντας σε στοίχιση όλοι μαζί, λίγο δεξιά, λίγο αριστερά, με ένα βλέμμα λελογισμένα κενό, λες κι έχουν υπογράψει σύμβαση υποδειγματικής επιβατικής συμπεριφοράς. Μου ξεφεύγει ένα γέλιο που μόλις προλαβαίνω να αρπάξω από τη φτερούγα και να κρύψω στο βιβλίο. (Συμβασιούχος, επομένως, κι εγώ.) Χρειαζόμαστε μια διατάραξη της κοινής τάξης, σκέφτομαι καθώς κάνει την εμφάνισή της η θάλασσα στη στροφή της κατηφόρας. Έναν μαύρο ελεγκτή εισιτηρίων!
Στην παραλία, εκτυλίσσονται πολλές από τις χαρακτηριστικές σκηνές του καλοκαιριού αλλά σε ήπιο, φθινοπωρινό ρυθμό. Πολλοί μονήρεις κολυμβητές, ένα νεαρό ζευγάρι μεταναστών με το εξάχρονο αγόρι τους γυμνό (ένας μικρός Σλαβόφωνος Ερωτηδέας!), δυο εξηντάχρονα φιλαράκια που παίζουν ρακέτες, εκείνη με μπικίνι... Το Πακιστάν, το Μαλί περιφέρονται, προσφέροντας κεντημένα φορέματα και πλεκτά χαϊμαλιά. Φλερτάρουν με τις εν δυνάμει πελάτισσες, πολλές στην ηλικία της γιαγιάς τους, κι εκείνες ανταποκρίνονται. Ηλικιωμένα σώματα συμφιλιωμένα με τη φθορά (θα πρέπει να έχουν αγαπηθεί) τα χαμόγελα εύκολα, τα μάτια έκθαμβα. Το φως που η θάλασσα και ο συννεφιασμένος ουρανός στέλνουν μπρος πίσω, είναι ασημόγκριζο με ατέλειωτες διακυμάνσεις στη διαύγειά του. Αέρινο μέταλλο, ύλη από μια άλλη διάσταση, σίγουρα πολύτιμη, που δεν μπορεί, ευτυχώς, να εξαργυρωθεί – εκτός αν είσαι ο El Greco.
Το κυρίως γεγονός είναι το συναπάντημα του σώματος με τη γκρίζα θάλασσα που, μετά από στιγμιαίο δισταγμό, αφήνεται σαν ευγνώμων ασθενής, σα να επαναπατρίζεται. Σχεδόν αμέσως, χωρίς να προϋπάρχει τέτοια ξεκάθαρη πρόθεση, αρχίζεις να οργώνεις το νερό, η καρδιά να επιταχύνει, οι δελτοειδείς και οι μείζονες θωρακικοί να φορτσάρουν, τα πνευμόνια να διαμαρτύρονται... Η σκέψη, η κάθε σκέψη, αναστέλλεται καθώς ο εγκέφαλος αναγνωρίζει πως οι υπηρεσίες του για λίγο περισσεύουν, πως, για τώρα, το σώμα πρωτεύει.
Εκβάλλεις στη στεριά μία ώρα αργότερα, νιώθοντας κάτι που θυμίζει... έρωτα. Λυμένος... Φιλόξενος... Γίνεται ηλίου φαεινότερο ότι, σιωπώντας, ο κόσμος μπαίνει πιο βαθιά μέσα σου. Για λίγο, ενώ στέκεσαι στο ένα πόδι ξεπλένοντας τα πολλά αλάτια στο υπαίθριο ντους, θαυμάζεις πόσο σοφή διευθέτηση είναι η βαρύτητα, για λίγο νιώθεις την αναπνοή σαν σπάνια πολυτέλεια. Έστω μέχρι τη στάση όπου, περιμένοντας, θ' ανάψεις το πρώτο τσιγάρο. Κατόπιν, θα συντηρηθείς με την ανάμνηση αυτής της μέρας για όσο διαρκεί το μεγάλο μακροβούτι στο χειμώνα.
22°
