Σιγά μην τον πειράζει το κρύο! Εκείνος εκεί ο τύπος στο παγκάκι που σου κάνει τράκα ένα τσιγάρο καθώς περνάς. Φεύγει το πρωί από το σπίτι του αδελφού του και γυρίζει πάλι το βράδυ για να κοιμηθεί. Δεν τα πάει καλά με τη νύφη του γιατί δεν πληρώνει νοίκι. Γεννήθηκε στα βόρεια, στην Τροπόγια το 1977, αν και δείχνει μεγαλύτερος από 33. Θυμάται τους σκούφους των αντρών με τις καλύπτρες στο πλάι και, στη μέση, το κόκκινο αστέρι. «Εμείς ξέραμε κουμμουνισμός δεν είναι καλός και ας υπηρετούμε, ξέραμε θα τελειώσει». Θυμάται ακόμα τα σκοτωμένα αγριογούρουνα να κρέμονται στα δοκάρια του σπιτιού, το χιόνι μέχρι το στήθος, την ξυλόσομπα να καίει αδιάκοπα, τις κουβέρτες από προβιά αρκούδας. Το καλάσνικοφ ακουμπισμένο στο μαξιλάρι σαν μωρό. Μιλάει για όλα αυτά και τα μάτια του λάμπουν.
Ο πατέρας του ήταν στο στρατό, υπηρετούσε στα σύνορα με Ελλάδα, με Σκόπια. Τον έμαθε σκοποβολή με πιστόλι, με Tommy gun, «και μ’ εκείνο το βαρύ που κάνει κρακρακρακ». Ξέρει να πετάει ελικόπτερο. Σπούδασε δυο χρόνια μηχανικός. Βγάζει από την τσέπη του και μου δείχνει ένα αφηρημένο γεωμετρικό σχέδιο. Τρομερά λεπτοδουλεμένο. Παράλληλα, έκανε ερασιτεχνική πυγμαχία.
«Εμείς δεν πάμε με θρησκεία, μούσλιμ, όρθοντοξ, άθεϊστ, ούτε με δύναμη, γιατί είμαστε λίγοι, αλλά από παλιά οι πιο καλοί πολεμιστές εμείς γιατί πάμε με νόμο, με το δικαίωμα, κατάλαβες; Έτσι, έχεις μαζί τη δύναμη από όλους».
Θυμάται και την κούλα των παππούδων του στην Τροπόγια, παρατημένη σαράντα χρόνια τώρα. Ένα σπίτι μεγάλο σαν πόλη, σαν φρούριο, όπου ζούσαν γενιές και γενιές της ίδιας οικογένειας. Μέχρι και εκατό άτομα. «Κι αν μια φορά κάτι κακό έγινε, σαν φονικό, ας πούμε, και πρέπει να χυθεί αίμα, πηγαίνεις και λες στους μεγάλους. Κι άμα αυτοί λένε εντάξει, τότε το αίμα θα χύνεται, πότε δεν πειράζει. Μέχρι να μη χρωστάει πια αίμα. Αλλά δεν ήταν έγκλημα. Ήταν σαν νόμος, κατάλαβες;»
Εκείνος εκεί ο τύπος στο παγκάκι. Εγώ τον κόβω για καλό άνθρωπο, στ’ αλήθεια μου φαίνεται ότι έχει ήθος. Και μου κάνει εντύπωση σε πόσο λίγα αρκείται. Κέρνα τον μια μπίρα και ίσως σου μιλήσει και σένα.
17°
