Κάτι σαν την εμφάνιση του αρνητικού. Χρειάζεται να περιμένεις για να δεις όλη την εικόνα. Ο Αλκίνοος μετράει τις εμφανίσεις του και μαζί τα λόγια του. Έξι χρόνια μετά την τελευταία του προσωπική δισκογραφική δουλειά και δύο χρόνια μετά τις τελευταίες του εμφανίσεις, έχει έναν καλό λόγο να επιστρέψει με σειρά παραστάσεων, έχοντας δίπλα του μουσικούς παύλα φίλους σαν τους Σταύρο Λάντσια, Γιώργο Καλούδη, Μιχάλη Καπηλίδη για να δημιουργήσουν το δικό τους αυτοσχεδιαστικό ηλεκτρικό κόσμο.
Παραμένεις «Εκτός τόπου και χρόνου»; Απ’ ό,τι δείχνει η μεγάλη και πολυπρόσωπη παραγωγή, σε μια εποχή γενικότερου μαζέματος, ναι.
Τι διαφορετικό θα υπάρχει σε αυτές τις νέες εμφανίσεις σου σε σχέση με παλαιότερες συναυλίες; Η ενορχήστρωση προέκυψε από τη συνύπαρξη με τον Γιώργο Καλούδη, τον Σωτήρη Λεμονίδη και τον Μιχάλη Καπηλίδη. Διαμορφώθηκε από τη χαρά της φιλίας, το ταλέντο αυτών των σπουδαίων μουσικών και τις πολλές συναυλίες που κάναμε μαζί τα τελευταία χρόνια. Πάνω σ’ αυτή την ελεύθερα χτισμένη βάση, εναρμόνισα τα τραγούδια για χορωδία. Το εξαιρετικό φωνητικό σύνολο «Εν φωναίς» βρίσκεται στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης επί σκηνής. Ζητούμενο είναι ο αυτοσχεδιαστικός, ηλεκτρικός κόσμος να συνυπάρξει αρμονικά με την «παραδοσιακή» χορωδιακή γραφή.
«O ρηχός λυρισμός του Αλκίνοου» που ανέφερε ο Κατσιμίχας στην πρόσφατή του συνέντευξη στην ΑΤΗΕΝS VOICE σε πείραξε; Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Για τον αδερφό του έχει πει πολύ χειρότερα πράγματα. Αστειεύομαι... Όταν πρωτοξεκινούσα, σε μια εποχή που οι περισότεροι με έβλεπαν σαν τραγουδιστή του σουξέ μιας μέρας και είτε σνόμπαραν είτε ορμούσαν να φάνε ό,τι προλάβουν, αυτός, σε μια συναυλία στη Λευκωσία, μου αφιέρωσε χωρίς να με ξέρει και χωρίς να θέλει τίποτα από μένα ένα τραγούδι. Μου έδωσε δύναμη όταν τη χρειαζόμουν. Όμως, έκτοτε δεν παρακολουθεί τη δουλειά και την προσπάθειά μου, ούτε συναυλιακά ούτε δισκογραφικά. Εκφράζει μια αίσθηση που παίρνει γενικότερα. Δεν μπορώ να του κρατήσω κακία. Άσε που, σ’ ένα βαθμό, έχει σίγουρα δίκιο... Υπάρχει πράγματι λυρισμός στα τραγούδια μου, και αυτός δεν μπορεί ν’ αναπνέει αποκλειστικά σε απύθμενα βάθη. Ας μην παίρνουμε τόσο σοβαρά τον εαυτό μας και το «έργο» μας. Οι παλιοί βρίζονταν, αλλά αγαπιόνταν. Κι αυτό, τελικά, υπήρξε δημιουργικό. Οι νεότεροι υπήρξαμε αδιάφορα ευγενείς ο ένας με τον άλλον. Αφού δεν έχουμε πραγματική αγάπη μεταξύ μας, και άρα ούτε το δικαίωμα να βριζόμαστε, ας δίνουμε πού και πού κανένα χαστουκάκι, να ξυπνάμε.
Ποια στοιχεία και ποιοι άνθρωποι σε επηρέασαν στην αρχή της πορείας σου και ποιοι σε επηρεάζουν σήμερα; Με επηρέασε το σπίτι που μεγάλωσα κι ό,τι βρισκόταν μέσα ή γύρω του. Οι δίσκοι του Σαββόπουλου, του Χατζιδάκι, του Μαρκόπουλου, του Λοΐζου, τα παραδοσιακά τραγούδια της Κύπρου που άκουγα σε πανηγύρια και γάμους, η ξένη μουσική της εφηβείας μου, η κλασική δισκοθήκη του πατέρα μου, καθώς και οι ζωγραφικοί του πίνακες, που συν-έθεταν πάντα ετερόκλητα στοιχεία σε ένα συμπαγή χαρακτήρα. Τα ίδια συστατικά χρησιμοποιώ μέχρι σήμερα.
Tι σε ελκύει στην παράδοση και ποια είναι η σχέση σου με τη νοσταλγία; Στην παράδοση με ελκύει η συνωνυμία της με την εξέλιξη. Παράδοση είναι αυτό που έχουμε να παραδώσουμε, όχι αυτό που μας έχει παραδοθεί. Η παράδοση κοιτάει προς το μέλλον, είναι υπόσχεση. Αλλιώς, αν επιμέναμε να κρατάμε τις παραδόσεις ανάλλαγες, θα παίζαμε μουσική χτυπώντας πέτρες και ουρλιάζοντας. Από την άλλη, η νοσταλγία είναι η δύναμη που με κρατά σε σχέση με όσα θεωρώ εαυτό. Νοσταλγώ την Κύπρο που άφησα στα είκοσί μου χρόνια, τα σπίτια και χωριά που έζησα εδώ στην Ελλάδα, τα μέρη που ταξίδεψα, τους ανθρώπους που γνώρισα και άφησα λόγω μιας ζωής χωρίς σταθερά σημεία και ωράρια. Στα είκοσί μου υπήρξα ταξιδιώτης τύπου Μεγαλέξανδρου, αυτού δηλαδή που στόχο είχε να πάει όσο μακρύτερα γίνεται. Μεγαλώνοντας, ο Οδυσσέας, αυτός που αγωνιζόταν να γυρίσει, με εκφράζει περισσότερο.
Μια λέξη που θα χαρακτήριζε τα παιδικά σου χρόνια; Σκληρομορφιά.
Αν μπορούσες να γνωρίσεις μια μουσική προσωπικότητα από κοντά και να γράψετε μαζί ένα κομμάτι, ποια θα ήταν αυτή;
Δεν μπορώ να γράψω με άλλον. Θεωρώ την τραγουδοποιία, καθώς και τη σύνθεση, μοναχικές εργασίες.
Πού συχνάζεις; Πηγαίνω καμιά φορά στο μπαράκι της γειτονιάς, κοντά στο σπίτι μου. Όταν είμαι στο πατρικό μου, στη Λευκωσία, ανηφορίζω ένα μονοπάτι, περνώ μέσα από ένα παλιό κοιμητήριο και σε ένα λεπτό είμαι με τους φίλους μου σ’ έν-α μπαράκι-σπηλιά, το ωραιότερο του κόσμου. Αγαπημένα μου μέρη είναι αυτός ο βράχος με το μονοπάτι, ο Ακάμας, δηλαδή το δυτικό άκρο της Κύπρου, και τα Κύθηρα.
Πώς σου φαίνεται η παρούσα ελληνική πραγματικότητα; Ανοίγεις μεγάλη κουβέντα... Ευχή μου είναι ο κολλητός που είναι σε καροτσάκι, να μπορεί να κινηθεί, να εργαστεί, να χαρεί και να ζήσει σαν άνθρωπος, όπως συμβαίνει αλλού. Μετά συζητάμε και για τα υπόλοιπα. ●
Ιnfo
Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Λ. Συγγρού 143, Ν. Σμύρνη, 210 9315.600. Έναρξη Παρασκευή-Σάββατο 22.30, Κυριακή 21.00. Είσοδος με ποτό στο μπαρ € 15. Ελάχιστη κατανάλωση σε τραπέζι € 35.
