Ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης έχει την ικανότητα να αλλάζει ιδιότητες περίτεχνα, ισορροπώντας άψογα ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και την τέχνη. Πότε γλύπτης, πότε σκηνογράφος, πότε εικαστικός, καταφέρνει να περνάει το δικό του μήνυμα για το πως βλέπει την κοινωνία και τα πράγματα. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά το σπίτι του πλέον είναι τα Εξάρχεια. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες, ενώ το 2011 κατασκεύασε τα πρώτα του γλυπτά/διοράματα με μικτή τεχνική, θέλοντας να σχολιάσει τα όσα μας συμβαίνουν. Φιλοξενήσαμε στο εξώφυλλο του τεύχους 488 της A.V. μια λεπτομέρεια του έργου «Χαμένοι στη μετάφραση» που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της ομαδικής έκθεσης «1821 μέτρα» σε επιμέλεια του ιδίου στο metamatic:taf, και μιλήσαμε μαζί του.
Ποιο είναι το θέμα της έκθεσης «1821 μέτρα» που συμμετέχεις και επιμελείσαι;
Η έκθεση μιλάει με τρόπο ποιητικό για την ιστορία και τις μνήμες αυτής της πόλης. Τα 1821 μέτρα είναι μια πραγματική απόσταση πάνω στον χάρτη, μια ευθεία από τα σκαλοπάτια του Παρθενώνα ως το τουριστικό τηλεσκόπιο του Λυκαβηττού. Κατα μήκος αυτής της ευθείας βρίκουμε συμπυκνωμένη την άνιση πολεοδομική διαδρομή της πρωτεύουσας, ξεκινώντας από την κλασική αρχαιότητα και καταλήγοντας στην τσιμεντοποίηση του 20ου αιώνα. Ενδιάμεσοι σταθμοί, η Αθήνα-κωμόπολη του 19ου αιώνα, η εμβληματική Βουλή των Ελλήνων και τα ακριβά ρετιρέ με «θέα Ακρόπολη» στους πρόποδες του Λυκαβηττού.
Γιατί «1821 μέτρα»;
Η ιδέα για την έκθεση προέκυψε από μια καρτ ποστάλ της δεκαετίας του '70 (φωτογραφία Νίκος Στουρνάρας) που απεικονίζει δυο τσολιάδες επάνω στην Ακρόπολη να ατενίζουν την τσιμεντούπολη και τον Λυκαβηττό. Αναρωτήθηκα πόση να είναι η απόσταση ανάμεσα στα 2 αυτά σημεία και προς έκπληξή μου ανκάλυψα αυτό τον αριθμό. Θα μπορούσε κανείς να μετρήσει δυο διαφορετικά σημεία και να βρει πχ 1830 μέτρα. Η έκθεση επιχειρεί μια άσκηση αυτογνωσίας και για αυτό το λόγο η ταάτιση με την χρονολογία της Επανάστασης είναι καθοριστική.
Η καρτ ποστάλ της δεκαετίας του '70
Τι άλλο ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;
Δουλεύω με τον Δημήτρη Μαυρίκιο για το σκηνικό της Πάπισσας Ιωάννας που θα παρουσιαστείστις 30 και 31 Ιουλίου στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Από πού αντλείς έμπνευση για τα έργα σου;
Από κοινούς τόπους και ανεκπλήρωτες ουτοπίες. Τα έργα μου συνήθως έχουν μια σατιρική διάθεση. Νομίζω πως έχουν μια συγγένεια με τις γελοιογραφίες των εφημερίδων.
Σε ποια γειτονιά της Αθήνας ζεις και ποια είναι τα τρία πράγματα που αγαπάς πιο πολύ σ’ αυτήν;
Ζω στα Εξάρχεια. Αυτά που με κρατάνε εδώ είναι η αίσθηση γειτονιάς που ακόμα υπάρχει, η διαρκής ζωντάνια, η κεντρική τοποθεσία που βολεύει στις μετακινήσεις και η πλήρης ανυπαρξία της Χρυσής Αυγής.
Πες μας δυο λόγια για το έργο που έφτιαξες για το εξώφυλλο της AthensVoice
Η φωτογραφία που έδωσα στην A.V. είναι λεπτομέρεια ενός έργου που αποτελείται από 3 αστροναύτες και τεμαχισμένους κίονες τύπου ‘GreekArt’ απ’ το Μοναστηράκι. Η παράσταση αυτή είναι τοποθετημένη επάνω σε ένα κούτσουρο κρεοπωλείου. Είναι ένα σχόλιο για τον επιφανειακό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την υποτιθέμενη αρχαία μας κληρονομιά.
Τι σκέφτηκες όταν είδες το έργο σου τυπωμένο στο εξώφυλλο μιας εφημερίδας δρόμου που κυκλοφορεί σε όλη την πόλη;
Μεγάλη χαρά. Αυτός είναι ο ιδανικός προορισμός κάθε έργου: η έκθεση και η τριβή με ένα ευρύ κοινό.
O Δημήτρης Πολυχρονιάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Είναι αρχιτέκτονας, σκηνογράφος και εικαστικός. Έχει σχεδιάσει σκηνικά για παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου, το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, το «Θέατρο Τέχνης» και το Θέατρo «Θησείον», έχοντας συνεργαστεί με σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες. Το 2011 κατασκευάζει τα πρώτα του γλυπτά/διοράματα με μικτή τεχνική, εκφράζοντας μια προσωπική ανάγκη να κάνει ένα σχόλιο για όσα μας συμβαίνουν. Έκτοτε έχει λάβει μέρος σε σειρά από σημαντικές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το (προσαρμοσμένο για την εφημερίδα μας) εξώφυλλο είναι λεπτομέρεια του έργου «Χαμένοι στη μετάφραση» που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της ομαδικής έκθεσης «1821 μέτρα» σε επιμέλεια του ιδίου στο metamatic:taf, το 2014.
