Είναι σίγουρο πως οι χιλιάδες που κατέβηκαν για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους με τη δανειακή σύμβαση δεν είναι όλοι τους οπαδοί της δικτατορίας του προλεταριάτου, ούτε όλοι τους είναι οπαδοί του μίσους και αυτού που αποκαλώ Αριστερά της αποκάλυψης. Πάρα πολλοί απ’ αυτούς είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται σε ποσοστά μεγαλύτερα του 30%, ενώ άλλοι τα είδαν να μειώνονται κατά 100%. Απ’ αυτούς σχεδόν όλοι είναι απελπισμένοι και δεν βλέπουν φως στο βάθος του τούνελ.
Το ίδιο όμως θα έλεγα ισχύει και για εκείνους που δεν κατέβηκαν χθες στις διαδηλώσεις και για εκείνους που γνωρίζουν πως η υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης σήμερα θα επιτείνει τα προβλήματά τους αύριο. Οι δεύτεροι, παρά την απογοήτευσή τους από το πολιτικό σύστημα, παρά τις αμφιβολίες τους για το μέλλον τους, το οποίο παραμένει αβέβαιο, ακόμη και αν συνεχισθεί η χρηματοδότηση και λήξει με αίσιο τρόπο η ανταλλαγή ομολόγων, δεν διαδήλωσαν, αλλά παρακαλούσαν να επικρατήσει η κοινή λογική και να υπερψηφισθεί η όντως εκβιαστική δανειακή σύμβαση, οι όροι της οποίας σε πολλά σημεία έρχονται σε αντίθεση με τα στοιχειώδη που προβλέπει η ευρωπαϊκή Χάρτα των κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μια σύμβαση όμως που το πολιτικό μας σύστημα δεν μπορούσε να απορρίψει, αν δεν ήθελε σήμερα η χώρα να γίνει έρμαιο μιας επιστροφής στη ζούγκλα.
Εδώ υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει τους πρώτους από τους δεύτερους. Είναι η γραμμή της κοινής λογικής, η οποία δηλώνει πως αν χθες είχαμε καταψήφιση της σύμβασης, σήμερα δεν θα μιλάγαμε για μια Ελλάδα των τεράστιων ίσως και ανυπέρβλητων δυσκολιών, αλλά για μια Ελλάδα του απόλυτου χάους. Απόρριψη της δανειακής σύμβασης δεν σημαίνει μόνο δραματική μείωση του επιπέδου ζωής, ούτε μόνο έξοδο από το ευρώ ούτε καν έξοδο από την ΕΕ. Όλα αυτά είναι ιδιαίτερα επώδυνα και σίγουρα θα γύριζαν τη χώρα μας σε μια φτώχεια, όπως αυτή που οι περισσότεροι από τους διαδηλωτές έχουν δει μόνο στις ταινίες του ελληνικού νεορεαλισμού της δεκαετίας του ’50. Αλλά όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στη μεγαλύτερη έξοδο που απειλεί τη χώρα, την έξοδο από τις κοινωνίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Αυτό όμως που δεν φαντάζονται πολλοί ότι μπορεί να γίνει, είναι αυτό που ήδη έγινε την Κυριακή το βράδυ. Το κόμμα του μίσους, του εκχυδαϊσμού και της υπεραπλούστευσης του πολιτικού λόγου, το κόμμα που πετάει αντικείμενα στους πολιτικούς του αντιπάλους, το κόμμα που δεν διστάζει να χαρακτηρίζει όσους δεν συμφωνούν με αυτό ως προδότες, που δεν διστάζει να ζητά δίκες «επί εσχάτη προδοσία», έδειξε το βαθύ μίσος που τρέφει, όχι για το ΔΝΤ, την τρόικα και τον καπιταλισμό ακόμη, αλλά το μίσος που τρέφει κατά του αστικού πολιτισμού.
Δεν είναι τυχαίο που αυτοί οι άνθρωποι καίνε είτε τράπεζες και ιδιωτικά καταστήματα, είτε τα τελευταία απομεινάρια του κλασικού αστικού αρχιτεκτονικού πολιτισμού που έχουν απομείνει στην Αθήνα. Αν και, για να μη τους αδικώ, φροντίζουν πλέον να εξαφανίσουν το μπετόν, τα μάρμαρα και το τσιμέντο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ροβεσπιέροι που μισούν τους αριστοκράτες, δεν είναι καν μπολσεβίκοι που μισούν τους αστούς και τους διανοούμενους, είναι «επαναστάτες», όπως σωστά το είπε στο protagon η Άννα Δαμιανίδη, οι οποίοι μισούν τους στοιχειώδεις κανόνες της ανθρώπινης συμβίωσης. Αυτοί οι άνθρωποι καίνε κινηματογραφικές αίθουσες όχι γιατί τις έχουν επιχειρηματίες, αλλά γιατί ο κινηματογράφος είναι πολιτισμός και πολιτισμός σημαίνει σεβασμός του άλλου, ό,τι και αν αυτός πρεσβεύει. Αυτοί οι άνθρωποι στο όνομα της ιδεολογίας που πάνω απ’ όλα τοποθετεί την ελευθερία της ανθρώπινης προσωπικότητας και ατομικότητας, στο όνομα δηλαδή του αναρχισμού, παραβιάζουν κάθε δικαίωμα της ελεύθερης προσωπικότητας. Αυτοί δεν είναι πολιτικοί αντίπαλοι της πολιτισμένης κοινωνίας, αλλά εχθροί της που το μόνο που ξέρουν είναι να μισούν. Δεν αξίζει να τους μισήσουμε, μόνο να τους περιφρονήσουμε και να συσπειρώσουμε την όποια Ελλάδα έχει απομείνει του όποιου αστικού πολιτισμού.
18°
